Öncü düşünürlerinin yaklaşımları çerçevesinde postmodern sosyal teoriye yönelik eleştirel bir analiz

Abstract

Modernliğin sona ererek postmodern bir tarihsel çağın başladığını öne süren postmodernizm, sosyal teori gelenekleri arasında radikal bir yaklaşımı temsil etmektedir. Postmodernizmin meta anlatıların çöktüğüne, yaratıcı öznenin öldüğüne, anlam düzeninin yıkıldığına ve üretim biçiminde köklü değişikliklerin meydana geldiğine ilişkin tezleri, aslen, modern yaşamı örgütleyen ilkelerin ortadan kalktığı iddiasına dayanmaktadır. İlkelerin yerini farklılıkların alması karşısında, insanların bir araya geldiği ortak zemin olarak toplumun da sona erdiği kabul edilmektedir. Postmodernizm, bu bağlamda, yeni bir ilişkiler ağının ortaya çıktığını ilan etmektedir. Bununla birlikte, postmodern teorisyenler ortaya çıktığını öne sürdükleri yeni insanlık durumuna yaklaşımları konusunda birbirlerinden ayrılmaktadır. Bu çalışma, postmodern teorinin üç öncü isminin düşüncelerini irdeleyerek, postmodernizmin temel iddialarını eleştirel bağlamda tartışacaktır.

The thesis of postmodernism about the collapse of meta-narratives, the death of creative subject, the destruction of the established order of meaning and the radical transformations in the production form are actually depend on the argument that the principles which organize the modern life has been abolished. It is assumed that the society as the common ground of collective action has itself been dissolved in this process of replacement of principles by differrences. In this context, postmodernism announces the emergence of new networks of relations. However, postmodern theoreticians disagree in their approaches to the new human condition that they assert has emerged. In this article, the thoughts of three leading figures of postmodern theory will be analyzed and the basic arguments of postmodernism will be discussed in a critical perspective.